Το ξέρω ότι όλοι εδώ και καιρό περιμένετε κάποιο νέο άρθρο από αναρριχήσεις μας στα βουνά ή έστω κάτι άλλο ενδιαφέρον. Δυστυχώς δεν προέκυψε κάτι σημαντικό από εμάς αυτή την εποχή. Σκαρφαλώσαμε αρκετά μα μόνο στα δικά μας σπορ πεδία κάνοντας μικροβελτιώσεις στις ασφάλειες και φέρνοντας νέο κόσμο να δοκιμάσει. Δε λέω και αυτό είναι σημαντικό, να ωθείς νέους ανθρώπους να ασχοληθούν με το άθλημα. Από την άλλη όμως είδαμε αρκετούς Έλληνες να έχουν αρκετή δράση και σημαντικές χειμερινές αναρριχήσεις. Πιο σημαντική σίγουρα ήταν η χειμερινή ανάβαση της Dru στις Άλπεις από τους Δασκαλάκη – Κυτίπη (υπάρχει σχετικό άρθρο στο www.peftontas.blogspot.com ). Έτσι διαφαίνεται μια μικρή πρόοδος της ελληνικής ορειβασίας από μικρές παρέες (σχοινοσυντροφιές).

Όλος αυτός ο πρόλογος μάλλον είναι ανούσιος αλλά απλά δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω. Ήθελα μόνο να πω πως το βουνό μας χαρίζει όμορφες στιγμές αλλά και απογοητεύσεις. Μια από αυτές ήταν και η είδηση του χαμού του Χάρη στο Μακάλου μετά την ανάβαση στην κορυφή.

Έτυχε να τον γνωρίζω το Χάρη και…….μάλλον δεν θα ήθελα να πω περισσότερα. Το μόνο που θέλω να παραθέσω είναι το ότι ο Χάρης παρότι σχετικά νέος ορειβάτης αφοσιώθηκε στην ορειβασία υψομέτρου. Κατάφερε μέσα σε λίγα χρόνια να ανέβει τρεις οκτάρες κορυφές και το Μακάλου ήταν η τέταρτη, κάνοντάς τον έτσι τον πρώτο Έλληνα που το πετυχαίνει αυτό.

Το μόνο που ήθελα πραγματικά να πω σήμερα ήταν ένα αντίο στο Χάρη…..

Υ.Γ. …όπως είπε και ο Κώστας «τουλάχιστον πέθανε εκεί που γούσταρε»