Δουλεύω και πλησιάζει το τριήμερο των Αποκριών…..Ο Κώστας Αποστολόπουλος στο Κιλιμάντζαρο και εμένα με περιτριγυρίζει αυτή η ανησυχία που καταλαμβάνει τους ανθρώπους με μόνιμα προβλήματα αναζήτησης των ορίων τους, αυτό που λέμε λαϊκά «δεν κάθομαι στα αυγά μου».

Το τηλέφωνο χτυπάει…..συνήθης ύποπτος Λουκάς Πρατίλας. Κατάλαβα θα μπλέξουμε…….. Μου λέει ρε αδερφή…έχεις ακόμα τα πιολέ?....θα κάνουμε τίποτα καλό….?Για στείλε η απάντηση….κατά διαβολικό τρόπο και εγώ κοίταζα την ίδια διαδρομή στα Βαρδούσια ….Σκόρδα Μουσουνίτσας η πλαγιά…..μέτρα αρκετά και δελεαστικά……950 είναι αυτά….η απάντηση άμεση φύγαμε…..


Η απόφαση πάρθηκε….το στυλ της αναρρίχησης γρήγορο……Δευτέρα μόνο…..άντε να δούμε……

Και οι μέρες περάσανε…….αλλά εμείς κάναμε τις σύνηθες βλακείες……εγώ απόκριες γινόταν να μη βγω?….και ο Λουκάς είχε δουλειά….από τη Κόρινθο μέχρι τα Μετέωρα….

12 ώρα τα μεσάνυχτα της Κυριακή η ώρα της αναχώρησης μας……συναντιόμαστε…..σαν φαντάσματα…..μα εμείς θα πάμε για σκαρφάλωμα?(ξαναρωτιόμαστε εσωτερικά….ποτέ φωναχτά)……μετά από 20 χιλ. ο Λουκάς ανακαλύπτει ότι είχε ξεχάσει το μποντριέ…..όλα καλά….πίσω πάλι….γέλια μας ξυπνούν…….η διάθεση ανεβαίνει….εκεί καταλαβαίνεις και τη διαφορά της ψυχοσύνθεσης από το μέσο άνθρωπο…..γελάμε και προχωράμε……

Φτάνουμε στον Αθανάσιο Διάκο….ησυχία απόλυτη……αυτή του χιονιού τη νύχτα που σε μαγεύει….νιώθεις σαν άγριο ζώο……λες να βγαίνει ο δρόμος? να γλιτώσουμε περπάτημα για να φτάσουμε στη βάση της Διαδρομής? Και ναι το αυτοκίνητο ανεβαίνει πολύ ψηλά……η ώρα 1κ40….κοιταζόμαστε….μετά από τόση έντονη κουβέντα η ησυχία του Βουνού σε αποζημιώνει με γαλήνη αλλά και υπνηλία…..λες ρε μαλάκα να κοιμηθούμε 10 λεπτά (λες και δεν ξέρουμε….)….έλα 10 λεπτά ακόμα…..έλα ένα 10λεπτάκι ακόμα και σηκωνόμαστε……..και εκεί που απολαμβάνεις το ζεστό ύπνο στο αυτοκίνητο …..σήκω ρε και οι δυο με μια φωνή…πέρασε η ώρα θα γίνουν όλα «σούπα»…..ντύσιμο…..τελικές λεπτομέρειες….μοντελάκια… και το περπάτημα με τα καλούδια μας ξεκινάει για να προσεγγίσουμε την αρχή της διαδρομής…….είμαστε λιτοί…….τα απαραίτητα μόνο ……..και 1κ1/2 λίτρα τσάι και 2 σοκολάτες.


Ξεκινάει η διαδρομή…..Ο Λουκάς πρώτος τη σχοινιά…είναι και ντελικάτη…εγώ πρέπει να προσαρμοστώ……και ο πάγος στα χειρότερα του….μαλάκα αργήσαμε…..αποφασίζουμε φυσικά να συνεχίσουμε και βλέπουμε…..κινούμαστε γρήγορα όμως….παράλληλη κίνηση….α….είμαστε καλοί τελικά…..γρήγορα έχουμε πάει….χαρούμενοι…..μέχρι και φωτογραφίες βγάζουμε…..(ως εδώ…)

Συνεχίζουμε και φτάνουμε στο πλατό…..από πάνω μας βλέπουμε τη κορυφή σχεδόν έχουν μείνει 100 με 150 μέτρα σε Λούκι στενό……πλησιάζουμε…..πέτρες πέφτουν από ψηλά….σε πολύ γρήγορο ρυθμό μαζί με πούδρα χιονιού….υποψίες….λες? ας μη το ρισκάρουμε…….

Πάμε από τη κόψη δεξιά…. μια τραβέρσα μόνο και τη φτάνουμε……μα τη κλίση έχει αυτή η τραβέρσα?......και το πάρτι έχει ξεκινήσει…..λιωμένο χιόνι στην επιφάνεια και πάγος λεπτός από κάτω….φιγούρες πατινάζ……..ρε Πρατίλα πάλι μπαλαρίνα θα γίνω…..και χόρτα από κάτω…..πονάνε οι γάμπες από την ισορροπία......εμ….βγήκαμε στη κόψη……και γελάμε…..ούτε σε τρεις μέρες δεν θα φτάσουμε από εδώ……υλικά βάλε μείον…ελαφρύς ο εξοπλισμός……σκάσε και ξανακατέβα τη τραβέρσα…..φτου…..…ευτυχώς έχουμε και τα σχοινιά……η παράλληλη κίνηση έχει γίνει κλασσική αναρρίχηση……


Άντε τσακάλι πάμε προς τα πάνω…..η σούπα έχει ζεσταθεί για τα καλά και εμείς μέσα στο Λούκι…..πέτρες πόλεμος….αυτά τα κράνη είναι πολύ ωραία…...εκ του πονηρού και σοφά σκεπτόμενοι δεν επιλέγουμε κίνηση στο κέντρο αλλά στην δεξιά γωνία του Λουκίου…..αρκετά στενό το Λούκι…έχουμε πάρει τα πρώτα 80 περίπου μέτρα..... «κορυφή φτάνουμε….»….αλλά ποτέ μη λες μεγάλες κουβέντες…….ΜΠΑΜ….ναι αυτό είναι ο φόβος ο μαγικός ήχος…έρχεται ΧΙΟΝΟΣΤΙΒΑΔΑ……ούτε που κοιτάμε πάνω…..οι απαραίτητες ενέργειες και ότι γίνει έτοιμοι για όλα……νιώθω το κύμα αέρα…..γαντζωμένος στο πιολέ μου….το ίδιο και ο Λουκάς……και ναι η Χιονοστιβάδα……περνάει ξυστά δίπλα μας…..για την ακρίβεια ακουμπώντας μόνο τον Λούκα…..(την απέκρουσε πάλι….)……η απόφαση κλάσματα του δευτερολέπτου…..υποχώρηση μην μας περιμένει και 2η και δεν είμαστε τόσο τυχεροί……αυτή την κατάβαση θα την θυμάμαι πάντα…..τόσο γρήγορα δεν κατεβαίνεις ούτε σε μονοπάτι τρέχοντας….πως έγινε άραγε με σχοινιά, κραμπόν, πιολέ κτλ και σε κλίση……φόβος φυλάει τα έρημα……


Βρίσκουμε «καταφύγιο» για ανασύνταξη…….πρέπει να πιάσαμε μέγιστο στους σφυγμούς……. Σχεδιαγράμματα και σκέψεις επί της πλαγιάς……υποχώρηση από την ίδια διαδρομή? αλλά αν ρίξει άλλη θα μας μαζέψει στο χωνί που βρισκόμαστε…….η απόφαση σύμφωνη να τραβερσάρουμε την Ορθοπλαγιά……..και να βρούμε σημείο διαφυγής…….

Με αυτά και τα άλλα η ώρα έχει περάσει…..πλησιάζει μία…..και ψάχνουμε ακόμα να βρούμε την πρώτη σχοινιά μεταξύ του Λουκίου που βρισκόμαστε και κάτω από τη δεξιά κόψη……το βρίσκουμε……. Και ξεκινάνε οι τραβέρσες……τελευταίες γουλιές από το τσάι…..οτι φάγαμε ήπιαμε…..τέλος τα ψέματα……αρχίσαμε πάλι το πατινάζ…..με τα κραμπόν να ισορροπούμε πάνω σε πέτρες χόρτα και λιωμένο πάγο…….

Η Φύση μας προίκισε με μεγάλη αισιοδοξία……..για πάμε, η παράλληλη κίνηση εναλλάσσεται με κανονική αναρρίχηση……τα εκτεθειμένα αρκετά….συγκεντρώσου….αν φύγεις από εδώ θα σταματήσεις στον Αθανάσιο Διάκο…..

Να και η μια σχοινιά να και η άλλη τραβέρσα στη τραβέρσα και πουθενά φως…….οι ώρες περνάνε……και εμείς κάτω από κάτι ωραίες κορνίζες έτοιμες να εκραγούν…….μιλιά….ευτυχώς δεν τις είδε ο Λουκάς (από μέσα μου)…..αλλά τελικά και αυτός τα ίδια έλεγε για μένα……

Γυναίκες Γονείς έχουν αρχίσει να ανησυχούν σίγουρα…..αλλά τι να το κάνεις…έχουμε δρόμο και το ξενύχτι δεν το γλιτώνουμε……

Μα που ήμαστε ……αρχίζει και φαίνεται ο δρόμος…..αλλά για να φτάσουμε εκεί πρέπει να βρούμε το μίτο της Αριάνδης πρώτα……

Οι ακροβασίες συνεχίζουν σε πιο δύσκολο πεδίο…..αλλά επίσης έρχεται το κρύο και ο δυνατός αέρας και η δίψα- πείνα(τα τελευταία ακόμα δεν μας νοιάζουν και πάρα πολύ …καίμε λίπος ακόμα…)..και έτσι η τέχνη της ορειβασίας αυξάνεται με την ταυτόχρονη τέχνη του να υποφέρεις και να επιβιώνεις…….


Ακυρώνω μετέωρος σε μια σπηλιά το κινηματογράφο….…το χάσαμε το έργο και κατά τα λεγόμενα του σχοινοσυντρόφου μου….μα είναι δυνατό να χάσουμε τα φαγητά τέτοια μέρα?.....ο κόσμος πάει για φαγητό όχι σε όρθιους τοίχους που κοιτάνε τον ουρανό…..και εκεί καταλαβαίνεις το θράσος μας…..

Και ναι το σκοτάδι σιγά σιγά μας επισκέπτεται…….στα συγγενικά πρόσωπα λέμε λακωνικά ότι έχουμε βγει στο μονοπάτι…..αλλά μας έχουν μάθει….κανείς δε το πιστεύει…..


Στα ρελέ δεν νιώθουμε ούτε πόδια ούτε χέρια……λίγο πάγο στο στόμα για νερό και κατάβαση με φακούς……κάθε κίνηση απόλυτη…… «ρε βλέπω μια ποτίστρα σε 100 μετρα»….λες να φτάνουμε στο πάτωμα?..........οπτασία ……..φωτάκια του χωριού… αναρωτιόμαστε λες να μας βλέπουν από κάτω?

Χέρια καμία αντίδραση ……..εύκολες κλίσεις πλέον…….οι λαιμοί μας πονάνε…. δεν μπορούμε να αρθρώσουμε λέξη…..τόσες ώρες με τόσο αέρα γκάρισμα «ρελέ- ασφαλίζω – εδώ είμαι – «μαλάκα» – σκαρφαλώνω - ραπέλ ελεύθερο» αλλά τα συναισθήματα ξεχειλίζουν…..

Τελευταία σχοινιά ραπέλ για το πάτωμα……δεν το πιστεύουμε……φτάνουμε στη ποτίστρα…..αγκαλιές……πως είναι να περπατάς άραγε μετά από 21 ώρες σκαρφάλωμα…..

Αλλά ναι ακόμα δεν τελειώσαμε…..πρέπει να βρούμε και το αυτοκίνητο…….άντε….καλά μου ποδαράκια….. σούρα …. «μεθυσμένοι» – ίσα και με 5 τούμπες….ούτε τα κραμπόν δεν έχουμε διάθεση να βγάλουμε……


ολοκληρωμένοι – αγαπημένοι – δυο άνθρωποι που βρίσκονται στο πουθενά, ο ένας εμπιστεύεται τη ζωή του στον άλλο…..κανένας κανόνας ζωής σε οργανωμένη κοινωνία ….ένστικτα επιβίωσης και πραγματικά αισθήματα…….

Εκεί που χωρίς λόγια βιώνεις το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης…….

2κ30 φτάσαμε στο αυτοκίνητο…..α ρε Λουκά βάλαμε τα χρώματα και φτιάξαμε τον πίνακα στη δική μας διαδρομή σε αυτή τη διαδρομή…….

Γκέκας Στέλιος

ΥΓ την επόμενη εβδομάδα στην ίδια διαδρομή συνέβη ατύχημα από πτώση χιονοστιβάδας δυστυχώς…..