Με τα κόλλυβα στην τσέπη…*

Η πρόσκληση από τους κρητικούς είχε ανοικτή ημερομηνία. Μπορούσαμε να τους επισκεφτούμε όποτε θέλαμε. Επιλέξαμε να πάμε 8 με 12 Νοεμβρίου γιατί η 11η του μήνα είναι αργία στο Ηράκλειο. Δευτέρα 8/11, στις 9:30 το βράδυ, ήμασταν στο πλοίο. Συνταξιδεύαμε με την Ζουμπουλία, η οποία μας είπε ότι τα φαράγγια δεν είχαν νερό ακόμα, οπότε θα ήταν καλύτερα να κάνουμε περισσότερο σκαρφάλωμα από το να μπλέξουμε σε ξερά φαράγγια!
Νωρίς το πρωί της Τρίτης, δέσαμε στο Ηράκλειο. Μας περίμεναν στο λιμάνι τα παιδιά και,αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, φύγαμε για το Αγιοφάραγγο. Μετά από 1: 30 ώρα οδήγηση με Νότια κατεύθυνση, φτάσαμε στην είσοδο του φαραγγιού. Φορτωθήκαμε τα υλικά και περπατήσαμε μέχρι την καβάτζα που έχουν οργανώσει τα παιδιά με τα όμορφα, ξύλινα παγκάκια και το τραπέζι, ανάμεσα σε δύο πελώριες ελιές που μοιάζουν να βρίσκονται εκεί πολλούς αιώνες και μάλλον έχουν δει πολλά!
Χωρίς καθυστέρηση, αρχίσαμε το σκαρφάλωμα. Ο βράχος πολύ καλός και οι διαδρομές πολλές και για όλα τα επίπεδα. Είναι καλοχαραγμένες και ασφαλισμένες σωστά. Σίγουρα θα ικανοποιήσουν και τους πιο απαιτητικούς.
Ο τόπος όμως, σκληρός, επιβλητικός και συγχρόνως απίστευτα πνευματικός και χαλαρωτικός, είχε μια περίεργη επιρροή πάνω μου. Ήμασταν στα μέσα Νοέμβρη και ο καιρός ήταν τέλειος. Ο ήχος της θάλασσας, δυνατός με προκαλούσε να αφήσω τον βράχο και να τρέξω προς την παραλία. Γρήγορα αφήσαμε το σκαρφάλωμα και περπατήσαμε προς τα εκεί. Λίγο πιο κάτω το εκκλησάκι του Αγ. Αντώνη, λιτό αλλά απίστευτα όμορφο και μετά ο Γουμενόσπηλιος, η σπηλιά όπου ο θρύλος θέλει τους ερημίτες του φαραγγιού, να μαζεύονται εκεί 1-2 φορές το χρόνο. Υπήρχαν λέει, μέσα τόσες πέτρες – καθίσματα όσοι και οι μοναχοί. Όταν λοιπόν είχαν την ετήσια σύναξη τους, καταλάβαιναν ότι κάποιος είχε φύγει από τη ζωή, από την κενή πέτρα …
Αφού περπατήσαμε λίγο ακόμα είδαμε την θάλασσα, που τόση ώρα άκουγα να με καλεί όπως οι Σειρήνες τον Οδυσσέα. Το Λιβυκό πέλαγος ήταν φουρτουνιασμένο και μεγάλα κύματα έσκαγαν στην ακτή. Το σκηνικό με καθήλωσε και σε συνδυασμό με όλη την ατμόσφαιρα με έκανε να δηλώσω ότι μέρος μόνο για σκαρφάλωμα δεν είναι!
Ένιωσα εκεί μια σχεδόν θρησκευτική κατάνυξη, όμοια της οποίας, μόνο στους Δελφούς έχω νιώσει! Αργότερα το βράδυ, ανάψαμε φωτιά, μαγειρέψαμε και χωρίς υπερβολή, ήπια το πιο γλυκό κρασί στη ζωή μου.
Το άλλο πρωί ξύπνησα νωρίς και κατέβηκα στην παραλία. Ο ήλιος ήταν ζεστός αλλά δεν με έκαιγε, η θάλασσα είχε ηρεμήσει λίγο και ήταν έκπληξη για μένα, το πόσο ζεστή ήταν. Βούτηξα στο νερό και χαλάρωσα απίστευτα. Πραγματικά είχα επηρεαστεί τόσο, που ένιωσα τον ήλιο στην πλάτη μου, σαν χάδι όμορφης γυναίκας!
Η ώρα όμως είχε περάσει και ο Λουκάς ήθελε να σκαρφαλώσει, ξεκινήσαμε με κάτι 5b για ζέσταμα και σιγά – σιγά ανεβαίναμε. Ξαφνιάστηκα ευχάριστα όταν είδα ότι μου είχε κάνει καλό όλη αυτή η χαλάρωση και έφτασα να σκαρφαλώσω 6b+ on sight! Βαθμολογία που μέχρι τότε ήταν απαγορευτική για εμένα!
Συνεχίσαμε μέχρι το μεσημέρι, όταν αποφασίσαμε ότι είχαμε σκαρφαλώσει αρκετά και είπαμε να περπατήσουμε μέχρι τον Βουρβουλίτη . Μια καταπληκτική λίμνη που βρίσκεται στην αριστερή πλευρά του φαραγγιού, όπως κοιτάμε την παραλία.
Μετά από μια γρήγορη βουτιά στη θάλασσα, μαζέψαμε τα πράγματα μας και ξεκινήσαμε το περπάτημα για το αυτοκίνητο. Ήμουν μελαγχολικός που άφηνα αυτό το απίστευτα όμορφο μέρος και ορκίστηκα να επιστρέψω το συντομότερο δυνατό, όχι μόνο για να σκαρφαλώσω αλλά και για να ξαπλώσω στην παραλία ακόμα μια φορά.
Το βράδυ της ίδιας ημέρας, είχε οργανωθεί από τον ΕΟΣ Ηρακλείου και τα παιδιά που ήταν μαζί μας στον Καύκασο, προβολή για την αποστολή εκεί. Εντυπωσιάστηκα από την ανταπόκριση που είχε προβολή αλλά έπρεπε να κοιμηθούμε νωρίς. Την επόμενη ημέρα θα σκαρφαλώναμε στη Δίκτυ, την Κόψη της Τσικουδιάς.
Σηκωθήκαμε μάλλον αργά το πρωί της Πέμπτης, ετοιμαστήκαμε μάλλον βιαστικά και ξεκινήσαμε για το οροπέδιο του Λασιθίου και από το χωριό Αβρακόντες, στο οροπέδιο Λιμνάκαρο όπου αφήσαμε το αυτοκίνητο και περπατήσαμε μέχρι τη βάση της διαδρομής. Φυσούσε πολύ και αρχικά είπαμε να σκαρφαλώσουμε λίγο αριστερά από την κόψη για να προστατευτούμε από τον αέρα. Η ασφάλιση όμως ήταν προβληματική και γρήγορα εγκαταλείψαμε την προσπάθεια. Μπήκαμε στην κόψη και αρχίσαμε το σκαρφάλωμα.
Έκανε ψύχρα και μόνο όταν φτάσαμε στο δεύτερο ρελε μας χτύπησε ο ήλιος και ζεσταθήκαμε λίγο.
Βγήκαμε στην κορυφή κατά τις 5:30 και μετά από τις απαραίτητες φωτογραφίες ξεκινήσαμε το περπάτημα για την επιστροφή.
Βρήκαμε το λούκι που θα μας οδηγούσε κάτω και αρχίσαμε το κατέβασμα. Γρήγορα νύχτωσε, φτάσαμε σε κάποιο σημείο όπου χρειάστηκε να κάνουμε ραπέλ. Το ραπελ, μας οδήγησε σε αδιέξοδο! Μάλλον είχαμε πάρει λάθος λούκι! Μετά από διεξοδικές συζητήσεις, αποφασίσαμε ότι θα ήταν βλακεία να συνεχίσουμε και ότι θα κάναμε μπιβουάκ. Βρήκαμε ένα κατάλληλο σημείο φτιάξαμε ένα ρελέ, μπήκαμε σε αυτό και περάσαμε μια νύχτα λέγοντας ιστορίες, τρώγοντας ό,τι μας είχε μείνει και προσπαθώντας να κρατηθούμε ζεστοί…
Με το πρώτο φώς της ημέρας αρχίσαμε να περπατάμε. Βρήκαμε μια τραβέρσα που μας οδήγησε σε ένα διπλανό λούκι και σε μια ώρα ήμασταν κάτω! Ευτυχώς ο καιρός είχε κρατήσει και μόνο όταν ήμασταν χαμηλά άρχισε η βροχή!
Η βροχή συνέχισε για το υπόλοιπο της μέρας. Πέσαμε για ύπνο εξαντλημένοι.
Παρασκευή 12 Νοεμβρίου. Τελευταία μέρα στην Κρήτη. 10 το βράδυ σαλπάρει το πλοίο για Πειραιά. Μετά από το μπιβουάκ, είμαστε κουρασμένοι αλλά το γεύμα με παραδοσιακά πιάτα της Κρήτης, θα μας αποζημιώσει! Ένιωσα όμως ότι δεν ήμουν έτοιμος να φύγω ακόμα από το νησί. Χρειαζόμουν λίγο ακόμα χρόνο για να τακτοποιήσω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου για αυτό τον τόπο, που είχα επισκεφτεί για πρώτη φορά και με είχε κάνει να αισθανθώ τόσο ζεστά, τόσο όμορφα και πραγματικά, σαν στο σπίτι μου.
Ο Λουκάς έφυγε την προκαθορισμένη ημέρα. Εγώ έμεινα μια μέρα επιπλέον και παρόλο που οι ουρανοί είχαν ανοίξει και έβρεχε ασταμάτητα, πέρασα καταπληκτικά με ανθρώπους, που παρόλο με γνώριζαν ελάχιστα, με δέχτηκαν σαν παλιό αγαπημένο φίλο και με έκαναν να μην θέλω να φύγω!

Κ. Β. Μαρματζάκος

* Αυτοί πάνε με τα κόλλυβα στην τσέπη: φράση που είπε κρητικός βοσκός, όταν είδε κάποιους αναρριχητές να σκαρφαλώνουν.