ΠΛΑΚΑ - ΠΥΡΑΜΙΔΑ

Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα….

Αυτό το ωραίο τραγουδάκι θέλω να το αφιερώσω σε όλους αυτούς που ακούω να λένε πως δεν έχει συνθήκες για παγοαναρρίχηση στην Ελλάδα. Επίσης ήθελα να τους αφιερώσω και μερικές φωτογραφίες. Τελικά όμως λέω να στρωθώ και να γράψω ένα κειμενάκι για το πώς περάσαμε με τον Τάσο στα Δυτικά Βαρδούσια.

Η άποψή μου είναι πως αν πάμε στο βουνό, ακόμα και αν ο καιρός δεν είναι κατάλληλος, δεν θα βγούμε χαμένοι. Κάτι θα βρούμε να κάνουμε. Ακόμα και αν δε βρούμε τις κατάλληλες συνθήκες για σκαρφάλωμα πάλι καλά θα περάσουμε πίνοντας τσίπουρα στο καταφύγιο.

Σε ένα παλιό «Ανεβαίνοντας» ένας από τους «ειδικούς του πάγου» στην Ελλάδα (Χ. Μπελογιάννης) είχε γράψει ολόκληρο άρθρο για το αν έχει συνθήκες στη χώρα μας. Δεν θα παραθέσω το άρθρο αλλά θα σας θυμίσω το συμπέρασμά του. «Μάθε να σκαρφαλώνεις με τις συνθήκες που βρίσκεις γιατί ποτέ δε θα βρεις τις τέλειες συνθήκες».

Με τα πολλά και τα λίγα πήραμε το δρόμο για τα Δυτικά Βαρδούσια. Ήταν 2:30 ξημερώματα Τρίτης (15/12/2010). Το χιόνι που είχε πέσει τις προηγούμενες ημέρες έδειχνε πως όλα θα είναι σουπιασμένα στο βουνό. Όμως θέλαμε πολύ να πάμε καθώς ήταν τα πρώτα χιόνια της χρονιάς. Εγώ ήθελα να πιστεύω πως οι κόψεις θα είναι παγωμένες. Έλεγα πως ο αέρας θα άφησε λίγο χιόνι και οι χαμηλές θερμοκρασίες θα το πάγωσαν.

Φτάνοντας στο χωριό Γαρδίκι δικαιώνομαι. Δύο εκατοστά χιόνι στο δρόμο και παγωμένο. Ανεβαίνοντας προς την Οξυά τα πράγματα αλλάζουν και ζορίζουν. 20 εκ. χιόνι φρέσκο κάνουν το τζιπ να σταματά και εμένα να σκάβω. Στις 6:30 φτάνουμε κοντά στα Αρτοτινά λιβάδια και παρκάρουμε. Ξεκινώντας την πεζοπορία βλέπουμε δίπλα μας τα νερά από ένα ρυάκι να είναι παγωμένα. Τα αγνοούμε και ξεκινάμε για το στόχο μας.

Ο καιρός δεν μοιάζει τόσο καλός όσο τον έδεναν οι προγνώσεις. Όμως καθώς ξημερώνει καθαρίζει και μας προσφέρει υπέροχη θέα από τις Σούφλες. Για εμένα είναι από τα πιο όμορφα μέρη στην Ελλάδα.

Μετά από δυο ώρες και αφού έχουμε ταλαιπωρηθεί για να ανέβουμε από μια πλαγιά-σάρα φτάνουμε στη βάση της Πλάκας. Στεκόμαστε να δεθούμε και ο αέρας μας παγώνει. Δεν πιάνουμε την κόψη από την αρχή αλλά επιλέγω να ανέβουμε από ένα λουκάκι πιο δεξιά. Φαίνεται να έχει καλό χιόνι. Τελικά είναι σούπα. Ανεβαίνουμε με παράλληλη κίνηση. Κάθε βήμα είναι ταλαιπωρία καθώς βουλιάζεις. Πάνω που λες ανέβηκα ένα μέτρο είσαι δύο κάτω.

Τελικά φτάνουμε στην κόψη. Η θέα της Πυραμίδας είναι υπέροχη και θέλω πολύ να ανέβω μιας και δεν έχω ξαναπάει. Ο καιρός όμως δείχνει να κλείνει από δυτικά. «Το κύμα κακοκαιρίας που λέγανε πως θα έρθει αύριο μάλλον ήρθε πιο νωρίς» σκέφτομαι. Αποφασίζω να κατέβουμε. Στη βάση μαζεύουμε τα σχοινιά πάλι και το θερμόμετρο λέει -12. Είναι μεσημέρι και επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο απολαμβάνοντας τις Σούφλες.

Καθώς είναι μέρα βλέπουμε ξεκάθαρα τον παγοκαταρράκτη δίπλα στο παρκινγκ. Μάλλον αξίζει μια δοκιμή. Βέβαια στάζουν νερά από πάνω αλλά τι πειράζει…θα παίξουμε top rope. Στήνουμε ένα ρελέ σε δέντρο και ξεκινάμε.

Το πρώτο κομμάτι είναι πολύ γερό αλλά εύκολο. Κρίμα που δεν έχουμε βίδες μαζί μας. Το δεύτερο είναι ένα πούρο φανταστικό. Όμως τα τρεχούμενα νερά το κάνουν επισφαλές.

Σίγουρα θα ξανάρθουμε εδώ μέσα στο χειμώνα……