Στη Μάνη με ποδήλατο

Όταν ο παιδικός και μέχρι σήμερα κολλητός μου φίλος Μανώλης, μου είπε οτι θα αγοράσει ποδήλατο, με εξέπληξε ευχάριστα. Ζεί στην Αθήνα και δεν θα τον χαρακτήριζα ως άνθρωπο της φύσης και της περιπέτειας. Όχι μέχρι τώρα τουλάχιστον.

Το να μου προτείνει όμως να πάμε διακοπές με ποδήλατα, ομολογώ οτι δεν το περίμενα καθόλου!
Είχε έτοιμο και πλάνο. Θα πηγαίναμε Χίο και από εκεί θα περνούσαμε απέναντι στην Τουρκία για μια εβδομάδα. Δυστυχώς όμως τα δρομολόγια των πλοίων δεν μας βόλευαν καθόλου...
Αποφασίσαμε να πάμε Μάνη. Η εποχή ήταν τέλεια. Άνοιξη. Δεν έκανε κρύο και δεν είχαν αρχίσει ακόμα οι ζέστες. Αφήσαμε το αυτοκίνητο πριν το Λιμένι και ξεκινήσαμε!



Η κατηφόρα μέχρι το Λιμένι ήταν θαύμα!!!
Η ανηφόρα που ακολούθησε μέχρι την Αρεόπολη όμως... ένας μικρός θάνατος!

Η φύση, απίστευτα όμορφη αλλά και πολύ άγρια, μας έκανε να θαυμάσουμε τους ανθρώπους που αιώνες τώρα κατοικούν και δουλεύουν την σκληρή γή.

Το βράδυ στην σκηνή φάγαμε το πιο νόστιμο, ζυμωτό ψωμί που δοκιμάσαμε ποτέ.

Φτάσαμε στο Ταίναρο όπου περπατήσαμε το μονοπάτι μέχρι τον φάρο.

Πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής με μια αίσθηση μελαγχολίας. Από την μια η άφιξη μας στο Ταίναρο σήμαινε το τέλος του ταξιδιού... Από εκεί θα κατευθυνόμασταν Γύθειο, Μυστρά, Αθήνα. Από την άλλη, τα γεμάτα θλίψη μάτια, του μικρού σκύλου που κάποιος ανεγκέφαλος είχε δέσει στον προαύλιο χώρο του φάρου, δεν μας άφηναν να χαρούμε την γλυκιά κούραση που νιώθαμε.

Κων/νος Μαρματζάκος

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον τελευταίο Έλληνα φαροφύλακα...