... η συνέχεια


Νωρίς το πρωί είμαστε στη ράχη Τυμφρηστού αλλά μια χαλασμένη φώκια μας αναγκάζει σε παράκαμψη για Καρπενήσι όπου στον Κλαουδάτο θα προμηθευτούμε τις καινούριες. Κατά τις 10 ψάχνουμε να παρκάρουμε στο δρόμο για Κρύκελο…και πάλι ξεχιόνισμα. Τελικά ξεκινάμε αργοπορημένα έχοντας αποφασίσει να ελαφρύνουμε για πιο γρήγορη κίνηση. Δεν είμαστε σίγουροι ότι προλαβαίνουμε τη διάσχιση σε 2 μέρες οπότε αφήνουμε και τον υπνόσακο. Η απόφασή μου αυτή μάλλον δεν άρεσε και τόσο στον Κώστα. Δεν ήθελε να κοιμηθούμε αγκαλιά μέσα σε χιονότρυπα…αλλά υπέκυψε στις επιθυμίες μου! Πάλι καλά που δεν είχαμε διπλό bivi sac και είχε ο καθένας το δικό του.


Οι συνθήκες στο ανέβασμα ήταν τέλειες. Περάσαμε από το μνημείο στα Κοκκάλια και συνεχίσαμε απολαμβάνοντας το τοπίο. Βγάζοντας προς στιγμήν τα πέδιλα βούλιαξα μέχρι τη μέση. Δε λέω είμαι χοντρός αλλά είχε και πολύ χιόνι ρίξει χαμηλά. Τελικά φτάνουμε στην κορυφογραμμή και είναι υπέροχα. Απέραντα λευκό, που θυμίζει Ανταρκτική. Ομαλές κορυφές αμέτρητες συνθέτουν την Οξυά. Και στο βάθος τα Βαρδούσια.


Περνάμε όμορφα βάζοντας και βγάζοντας τις φώκιες καθώς ανηφορίζουμε ή σκιάρουμε μέχρι τα διάσελα. Ο αέρας όμως δυναμώνει και σύντομα μας κυκλώνει η ομίχλη. Τη διαδρομή την έχουμε σε gps και δεν προβληματιζόμαστε. Αλλά τα πράγματα χειροτερεύουν. Τα 20χλμ. αέρα που έδιναν τα δελτία έχουν διπλασιαστεί και δε μπορούμε να σταθούμε όρθιοι. Έτσι αλλάζουμε σχέδια και κατηφορίζουμε προς Γαρδίκι. Περνάμε πάνω από το χωριό Πουγκάκια και κάνουμε μια κυκλική πορεία μένοντας καλυμμένοι από τη βόρεια πλευρά του βουνού. Το σούρουπο έχουμε επιστρέψει στο αυτοκίνητο μην έχοντας πετύχει και πάλι το στόχο μας αλλά έχοντας απολαύσει μια χειμερινή βόλτα με σκι.


Μας μένει μια μέρα ακόμα άδειας και πρέπει να την εκμεταλλευτούμε. Ο δυνατός αέρας δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Πρέπει να βρούμε μια διαδρομή χωμένη σε ρεματιές. Προτείνω να πάμε Οίτη μιας και ποτέ δεν έχω κάνει κάτι εκεί με σκι. Το θεωρώ καλοκαιρινό βουνό που δεν θα του έδινες ποτέ σημασία το χειμώνα όταν δίπλα σου είναι τα Βαρδούσια. Αλλά ας πάμε κι εκεί μια φορά να δούμε τι λέει.


Βρίσκουμε από χαμηλά χιόνι οπότε βάζουμε νωρίς πέδιλα. Λίγο έξω από την Καστανιά. Η διαδρομή μας είναι αυτή που ακολουθεί και ο ορεινός μαραθώνιος «Ηρακλής» (Hercules Mountain Marathon). Είναι κυκλική διαδρομή που περνά από ελατοσκέπαστα μονοπάτια αλλά και αλπικά λιβάδια.

Μέσα στο πυκνό δάσος το χιόνι δεν είναι πολύ καθώς κάθεται πάνω στα κλαδιά των δέντρων. Αναγκαζόμαστε σε βάλε – βγάλε τα πέδιλα και ο Κώστας δυσανασχετεί. Στο διάσελο της Πάθαινας αρχίζει το πολύ χιόνι και η θέα προς τα Βαρδούσια και τη Γκιώνα είναι υπέροχη. Περνάμε δίπλα από την κορυφή Αετός όπου περάσαμε ευχάριστες στιγμές το καλοκαίρι κάνοντας scrable σε διάφορα βράχινα μενίρ. Η γρήγορη προώθηση με τα σκι μας φέρνει κοντά στην τελική ανηφόρα για την ψηλότερη κορυφή της Οίτης. Κινούμαστε μέσα σε μια ρεματιά που ο άνεμος έχει στρώσει το χιόνι πολύ περίεργα. Μοιάζει με σεληνιακό τοπίο. Ξέρω την Οίτη σαν το σπίτι μου αλλά δε φανταζόμουνα ότι μπορεί να δώσει τέτοιες εικόνες το χειμώνα.


Φτάνουμε στον Πύργο 2156μ. με τον αέρα να μας συνοδεύει και μετά τις κλασικές φωτογραφίες κατηφορίζουμε για διάσελο. Από εκεί ανεβαίνουμε στην Αλύκαινα 2053μ. Εκεί ο δυτικό άνεμος μας ταλαιπωρεί και αναγκάζει να φύγουμε γρήγορα για το διάσελο των Λιβαδιών. Το χιόνι έχει παγώσει επιφανειακά και έχει γίνει κρούστα. Είναι ότι πιο δύσκολο έχω συναντήσει. Με τα πέδιλα ενωμένα σαν snowboard καταφέρνουμε να μη σπάσουμε την κρούστα. Η παραμικρή κίνηση για να στρίψεις σπάει την κρούστα και μπλοκάρει το ένα πέδιλο. Μιλάμε για πολύ τούμπα! Τελικά βρίσκουμε σαν πιο ασφαλή μέθοδο κατάβασης το γνωστό v των αρχαρίων (δεν αντέχαμε άλλες τούμπες).


Μπροστά μας μένει άλλη μια κορυφή, το Γρεβενό. Ο δυτικός της προσανατολισμός δεν της έχει αφήσει αρκετό χιόνι. Σίγουρα θα κάναμε την ανάβαση αλλά το κατέβασμα ανάμεσα στα βράχια θα ήταν προβληματικό. Άσε που είναι και αργά το απόγευμα. Μας μένουν και άλλα 14χλμ. κατάβασης μέχρι την Καστανιά. Τελικά παίρνουμε την απόφαση να κατηφορίσουμε.


Νύχτα πια και με φακούς κεφαλής ολοκληρώνουμε μια διάσχιση που μάλλον δεν έχει ξαναγίνει με σκι. Δεν αναφέρεται σε κανένα βιβλίο («Βουνά της Ρούμελης» του Αδαμακόπουλου κ.α.). Ούτε στο internet βρήκαμε κάποια αναφορά για αυτή, αλλά ούτε και οι ντόπιοι ορειβάτες (Υπάτη, Παύλιανη) έχουν ακούσει να την έχει κάνει κάποιος. Αλλά τι σημασία έχουν αυτά? Σημασία έχει το τι είδαμε. ‘Ένα απρόσμενα όμορφο βουνό το χειμώνα, με φανταστικά τοπία. Και φυσικά αν κινούμασταν με τα πόδια δεν θα είχαμε κάνει ούτε το ένα πέμπτο της διαδρομής. Χάρη στη γρήγορη κίνηση που προσφέρουν τα σκι το gps έγραψε: 32χλμ, 1500μ. θετικής υψομετρικής, 8 ώρες. Τα μάτια μας έγραψαν πολύ περισσότερα!