Το παραθέτουμε έστω και καθυστερημένα (μετά από το κράξιμο του φίλου Δημήτρη).
Tί να θυμηθώ από την εβδομάδα που πέρασε; Έγιναν όλα τόσο γρήγορα, γεγονότα μπερδεμένα μέσα στο μυαλό μου, που δυσκολεύομαι να τα βάλω σε μια σωστή χρονολογική σειρά και να ξεχωρίσω την πραγματικότητα από την φαντασία.
Από καιρό, συζητούσαμε με τον Λουκά, να πάρουμε μια εβδομάδα άδεια από τις δουλειές μας και να πάρουμε τα βουνά. Όταν μάθαμε για την συνάντηση που οργάνωσε ο ΕΟΣ Άμφισσας στα Βαρδούσια, συμφωνήσαμε να πραγματοποιήσουμε την επιθυμία μας. Το απόγευμά του Σαββάτου 6 Μαρτίου λοιπόν, αναχωρούσαμε για Όλυμπο. Θέλαμε να ανεβούμε με τα πέδιλα μέχρι τον Μύτικα όπου θα σκαρφαλώναμε. Καθ'οδόν, φίλος μας πληροφόρησε για το δυστύχημα στα Βαρδούσια, θέμα που μονοπώλησε τη συζήτηση και χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στον προορισμό μας. Βράδυ στις 12 ήμασταν έξω από το ΚΕΟΑΧ ετοιμαζόμασταν να κοιμηθούμε μέσα στο αυτοκίνητο όταν περίπολο από το φυλάκιο πύλης του στρατοπέδου βγήκε να μας κάνει αναγνώριση. Ευτυχώς ο Λουκάς είχε μαζί του ταυτότητα και δεν είχαμε πρόβλημα. Στη συζήτηση με τον πολύ ευγενικό στρατιωτικό (έκπληξη 1η), μάθαμε ότι αν είχαμε έρθει νωρίτερα, θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε μέσα στο στρατόπεδο (έκπληξη 2η). Κοιμηθήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο και στις 7 το πρωί ξεκινήσαμε το περπάτημα μέσα από το στρατόπεδο.
Σε λίγο βρήκαμε τα πρώτα χιόνια και φορέσαμε τα πέδιλα. Συναντήσαμε και άλλους στην πορεία, οι οποίοι είχαν κοιμηθεί στο καταφύγιο ανάγκης και μας συντρόφεψαν μέχρι τον Αγ. Αντώνιο.
Ο καιρός όμως είχε αρχίσει να κλείνει και ένα πρόβλημα που προέκυψε με τα κραμπόν μου, μας καθυστέρησε. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το Σκολίο. Στο κατέβασμα ο καιρός έκλεισε για τα καλά και αν δεν είχαμε μαζί μας GPS, ακόμα θα ψάχναμε τρόπο να κατεβούμε.
Στις 2 το μεσημέρι ήμασταν στο καταφύγιο ανάγκης όπου μάθαμε ότι τα λίφτ θα λειτουργούσαν για περίπου δύο ώρες ακόμα και ήταν δωρεάν (έκπληξη 3η). Η πίστα ήταν καλοστρωμένη και το χιόνι πολύ καλής ποιότητας, οι επισκέπτες λίγοι, κάναμε σκί λοιπόν μέχρι να κλείσει το χιονοδρομικό και μετά ήπιαμε ένα καφέ στο πολύ φιλόξενο ΚΨΜ – εστιατόριο της μονάδος. Η επιστροφή έγινε γρήγορα και το βράδυ της ίδιας μέρας ήμασταν Λαμία.
Τη Δευτέρα δεν κάναμε τίποτα γιατί και οι δύο είχαμε κάποιες υποχρεώσεις. Τρίτη πρωί όμως ξεκινήσαμε για τα Βαρδούσια. Είχαμε σκοπό να ανέβουμε με τα πέδιλα μέχρι το καταφύγιο, όπου ξέραμε ότι θα συναντούσαμε τα παιδιά από τον ΕΟΣ Άμφισσας. Κάναμε στάση στον Αθ. Διάκο, όπου πληροφορηθήκαμε ότι δεν είχε μείνει κανείς στο καταφύγιο. Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Χατζή, μάθαμε ότι είχε ρίξει πολύ χιόνι και δεν ήταν για σκαρφάλωμα. Αλλαγή σχεδίου λοιπόν. Θα πηγαίναμε Παρνασσό για σκί. Ο Λουκάς όπως πάντα ήξερε πως θα κόψουμε δρόμο για να βγούμε γρήγορα από τον Αθ. Διάκο στη Φτερόλακα.
Ως συνήθως οι ιδέες του Λουκά έχουν πολύ ταλαιπωρία. Χρειάστηκε να ξεχιονίσουμε αρκετές φορές τον δρόμο γιατί ήταν νωρίς και δεν είχαν περάσει ακόμα μηχανήματα αλλά τα καταφέραμε. Οι συνθήκες όμως στο χιονοδρομικό χάλια! Ο άνεμος είχε πάρει το χιόνι και αυτό που είχε μείνει ήταν κακής ποιότητας. Κάναμε όμως όσο μπορούσαμε και όταν τα λιφτ σταμάτησαν, πήραμε τον δρόμο για τη Λιάκουρα. Για άλλη μια φορά όμως προδοθήκαμε από τον εξοπλισμός μας. Οι μπότες του Λουκά ξεκούμπωναν με το παραμικρό από τις δέστρες… Γυρίσαμε πάλι πίσω λοιπόν, χωρίς να κάνουμε κορφή. Στον δρόμο της επιστροφής προσπαθούσαμε να βρούμε τι θα κάναμε τις υπόλοιπες μέρες. Ξέραμε ότι την επόμενη μέρα θα είχαμε rest γιατί θα πηγαίναμε Άμφισσα να παραβρεθούμε στην παρουσίαση του MARKO PREZELJ. Ο Λουκάς έριξε την ιδέα. Είχε ρίξει αρκετό χιόνι και θα επιχειρούσαμε την διήμερη διάσχιση Καρπενήσι – Βαρδούσια. Το σενάριο προέβλεπε και bivouac κάπου στη μέση της διαδρομής. Συμφώνησα, αν και η ιδέα του bivouac με τρόμαζε λιγάκι…
Την επόμενη κατά τις 20:30 ήμασταν στην Άμφισσα, όπου συναντήσαμε τον φίλο Δημήτρη που είχε έρθει από την Αθήνα για σκί και με την ευκαιρία θα παρακολουθούσε και αυτός την παρουσίαση. Κατά τις 21:30 ξεκίνησε η πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση.
Θα περίμενε κανείς από ένα τόσο μεγάλο ορειβάτη, να ακούσει για μεγαλεπήβολα σχέδια και στόχους. Παρόλα αυτά, ο MARKO, μίλησε για κάτι πολύ πιο ουσιώδες. Την σημασία του να κάνεις αυτό που αγαπάς (στην περίπτωσή του, να σκαρφαλώνει) όχι γιατί πρέπει ή για να επιβληθείς στον χώρο και να κάνεις «όνομα», αλλά γιατί απλά σου αρέσει.. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι είχε ξεχάσει πόσο σημαντικό είναι αυτό και ότι χρειάστηκε να δει στα μάτια δυο νεαρών σχοινοσυντρόφων του τον αγνό ενθουσιασμό που κάποτε είχε και αυτός όταν σκαρφάλωνε και να καταλάβει την σημασία του.
Μετά την παρουσίαση βρεθήκαμε να πίνουμε μπύρες παρέα με τον MARCO. Η ατμόσφαιρα πολύ φιλική, μας κράτησε εκεί μέχρι τις 2.
Από καιρό, συζητούσαμε με τον Λουκά, να πάρουμε μια εβδομάδα άδεια από τις δουλειές μας και να πάρουμε τα βουνά. Όταν μάθαμε για την συνάντηση που οργάνωσε ο ΕΟΣ Άμφισσας στα Βαρδούσια, συμφωνήσαμε να πραγματοποιήσουμε την επιθυμία μας. Το απόγευμά του Σαββάτου 6 Μαρτίου λοιπόν, αναχωρούσαμε για Όλυμπο. Θέλαμε να ανεβούμε με τα πέδιλα μέχρι τον Μύτικα όπου θα σκαρφαλώναμε. Καθ'οδόν, φίλος μας πληροφόρησε για το δυστύχημα στα Βαρδούσια, θέμα που μονοπώλησε τη συζήτηση και χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στον προορισμό μας. Βράδυ στις 12 ήμασταν έξω από το ΚΕΟΑΧ ετοιμαζόμασταν να κοιμηθούμε μέσα στο αυτοκίνητο όταν περίπολο από το φυλάκιο πύλης του στρατοπέδου βγήκε να μας κάνει αναγνώριση. Ευτυχώς ο Λουκάς είχε μαζί του ταυτότητα και δεν είχαμε πρόβλημα. Στη συζήτηση με τον πολύ ευγενικό στρατιωτικό (έκπληξη 1η), μάθαμε ότι αν είχαμε έρθει νωρίτερα, θα μπορούσαμε να κοιμηθούμε μέσα στο στρατόπεδο (έκπληξη 2η). Κοιμηθήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο και στις 7 το πρωί ξεκινήσαμε το περπάτημα μέσα από το στρατόπεδο.
Σε λίγο βρήκαμε τα πρώτα χιόνια και φορέσαμε τα πέδιλα. Συναντήσαμε και άλλους στην πορεία, οι οποίοι είχαν κοιμηθεί στο καταφύγιο ανάγκης και μας συντρόφεψαν μέχρι τον Αγ. Αντώνιο.
Ο καιρός όμως είχε αρχίσει να κλείνει και ένα πρόβλημα που προέκυψε με τα κραμπόν μου, μας καθυστέρησε. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε μέχρι το Σκολίο. Στο κατέβασμα ο καιρός έκλεισε για τα καλά και αν δεν είχαμε μαζί μας GPS, ακόμα θα ψάχναμε τρόπο να κατεβούμε.
Στις 2 το μεσημέρι ήμασταν στο καταφύγιο ανάγκης όπου μάθαμε ότι τα λίφτ θα λειτουργούσαν για περίπου δύο ώρες ακόμα και ήταν δωρεάν (έκπληξη 3η). Η πίστα ήταν καλοστρωμένη και το χιόνι πολύ καλής ποιότητας, οι επισκέπτες λίγοι, κάναμε σκί λοιπόν μέχρι να κλείσει το χιονοδρομικό και μετά ήπιαμε ένα καφέ στο πολύ φιλόξενο ΚΨΜ – εστιατόριο της μονάδος. Η επιστροφή έγινε γρήγορα και το βράδυ της ίδιας μέρας ήμασταν Λαμία.
Τη Δευτέρα δεν κάναμε τίποτα γιατί και οι δύο είχαμε κάποιες υποχρεώσεις. Τρίτη πρωί όμως ξεκινήσαμε για τα Βαρδούσια. Είχαμε σκοπό να ανέβουμε με τα πέδιλα μέχρι το καταφύγιο, όπου ξέραμε ότι θα συναντούσαμε τα παιδιά από τον ΕΟΣ Άμφισσας. Κάναμε στάση στον Αθ. Διάκο, όπου πληροφορηθήκαμε ότι δεν είχε μείνει κανείς στο καταφύγιο. Σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον Χατζή, μάθαμε ότι είχε ρίξει πολύ χιόνι και δεν ήταν για σκαρφάλωμα. Αλλαγή σχεδίου λοιπόν. Θα πηγαίναμε Παρνασσό για σκί. Ο Λουκάς όπως πάντα ήξερε πως θα κόψουμε δρόμο για να βγούμε γρήγορα από τον Αθ. Διάκο στη Φτερόλακα.
Ως συνήθως οι ιδέες του Λουκά έχουν πολύ ταλαιπωρία. Χρειάστηκε να ξεχιονίσουμε αρκετές φορές τον δρόμο γιατί ήταν νωρίς και δεν είχαν περάσει ακόμα μηχανήματα αλλά τα καταφέραμε. Οι συνθήκες όμως στο χιονοδρομικό χάλια! Ο άνεμος είχε πάρει το χιόνι και αυτό που είχε μείνει ήταν κακής ποιότητας. Κάναμε όμως όσο μπορούσαμε και όταν τα λιφτ σταμάτησαν, πήραμε τον δρόμο για τη Λιάκουρα. Για άλλη μια φορά όμως προδοθήκαμε από τον εξοπλισμός μας. Οι μπότες του Λουκά ξεκούμπωναν με το παραμικρό από τις δέστρες… Γυρίσαμε πάλι πίσω λοιπόν, χωρίς να κάνουμε κορφή. Στον δρόμο της επιστροφής προσπαθούσαμε να βρούμε τι θα κάναμε τις υπόλοιπες μέρες. Ξέραμε ότι την επόμενη μέρα θα είχαμε rest γιατί θα πηγαίναμε Άμφισσα να παραβρεθούμε στην παρουσίαση του MARKO PREZELJ. Ο Λουκάς έριξε την ιδέα. Είχε ρίξει αρκετό χιόνι και θα επιχειρούσαμε την διήμερη διάσχιση Καρπενήσι – Βαρδούσια. Το σενάριο προέβλεπε και bivouac κάπου στη μέση της διαδρομής. Συμφώνησα, αν και η ιδέα του bivouac με τρόμαζε λιγάκι…
Την επόμενη κατά τις 20:30 ήμασταν στην Άμφισσα, όπου συναντήσαμε τον φίλο Δημήτρη που είχε έρθει από την Αθήνα για σκί και με την ευκαιρία θα παρακολουθούσε και αυτός την παρουσίαση. Κατά τις 21:30 ξεκίνησε η πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση.
Θα περίμενε κανείς από ένα τόσο μεγάλο ορειβάτη, να ακούσει για μεγαλεπήβολα σχέδια και στόχους. Παρόλα αυτά, ο MARKO, μίλησε για κάτι πολύ πιο ουσιώδες. Την σημασία του να κάνεις αυτό που αγαπάς (στην περίπτωσή του, να σκαρφαλώνει) όχι γιατί πρέπει ή για να επιβληθείς στον χώρο και να κάνεις «όνομα», αλλά γιατί απλά σου αρέσει.. Ο ίδιος παραδέχτηκε ότι είχε ξεχάσει πόσο σημαντικό είναι αυτό και ότι χρειάστηκε να δει στα μάτια δυο νεαρών σχοινοσυντρόφων του τον αγνό ενθουσιασμό που κάποτε είχε και αυτός όταν σκαρφάλωνε και να καταλάβει την σημασία του.
Μετά την παρουσίαση βρεθήκαμε να πίνουμε μπύρες παρέα με τον MARCO. Η ατμόσφαιρα πολύ φιλική, μας κράτησε εκεί μέχρι τις 2. Έπεται συνέχεια...
poli omorfa...anamenoume ti synexeia pou epetai.... ;))
ΑπάντησηΔιαγραφήti wraia pou pernate ekei sto elladistan ...??!!