ELBRUS 5642

13 Αυγούστου, 9:15 το πρωί, στην κορυφή του ELBRUS. Φυσάει, κάνει κρύο, είμαι κουρασμένος και αναρωτιέμαι τι στο διάολο κάνω εδώ πάνω;

Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή όμως.

6 Αυγούστου. Με άλλα εφτά άτομα, εκ των οποίων τα πέντε έβλεπα για πρώτη φορά, βρέθηκα στο Ελ. Βενιζέλος, να περιμένω την πτήση της AEROFLOT SU296 για Μόσχα. Μετά τις απαραίτητες συστάσεις από τον Λουκά (διοργανωτή και αρχηγό της αποστολής) γνωρίστηκα με τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής. Η Κατερίνα, ο Μανώλης, ο Στέλιος, ο Πέτρος, από την Κρήτη, ο Χρήστος από τη Λάρισα και ο Δημήτρης από την Αθήνα και τέλος ο Λουκάς και εγώ από την Λαμία, αποτελούσαμε την παρέα για μια εβδομάδα στον Καύκασο. Κάναμε το check in, παραδώσαμε τις αποσκευές μας, πήραμε τα εισιτήρια μας και πριν το καταλάβω ήμασταν μέσα στο αεροπλάνο. Απογειωθήκαμε και τρεις ώρες αργότερα προσγειωθήκαμε στη Μόσχα. Ένα VAN από το τουριστικό γραφείο που είχε κανονίσει όλα όσα αφορούσαν στην διαμονή μας στη Ρωσία μας πήγε στο ξενοδοχείο. Η Μόσχα καπνισμένη… Οι 35 βαθμοί κελσίου σε συνδυασμό με τον καπνό από τις φωτιές γύρω από τη Ρωσική πρωτεύουσα, δημιουργούσαν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα! Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και λίγο αργότερα βγήκαμε μια γρήγορη βόλτα για φαγητό.

7 Αύγουστου, νωρίς το πρωί βρεθήκαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου και ξεκινήσαμε για μια βόλτα στην πόλη. Με το μετρό (που είναι το παλιότερο στην ευρώπη και δουλεύει άψογα) πήγαμε στη Κόκκινη πλατεία. Ο καπνός ήταν τόσο πυκνός που με δυσκολία μπορούσαμε να διακρίνουμε από τη μια μεριά της πλατείας, τα κτίρια στην άλλη. Συνεχίσαμε την περιήγηση μας σε διάφορους σταθμούς του μετρό, οι οποίοι είναι διακοσμημένοι κάθε ένας με διαφορετικό θέμα, επηρεασμένοι όμως από τον κομμουνισμό! Αφήσαμε για το τέλος τον πεζόδρομο της οδού ARBAT, με τα κλασικά κτίρια, τις καφετερίες και τα τουριστικά μαγαζιά.

8 Αυγούστου, πετάξαμε για MINERALΝΥΕ VODI. Βρεθήκαμε με τον VLADIMIR, τον ντόπιο οδηγό βουνού και με VAN, πήγαμε στο AZAUL, όπου θα ξεκινούσε η περιπέτεια μας. Τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια του ξενώνα και είχαμε την υπόλοιπη μέρα ελεύθερη για τουρισμό.

9 Αυγούστου, ξεκινήσαμε για ένα μικρό trekking εγκλιματισμού και γνωριμίας με τον VLADIMIR. Ανεβήκαμε στα 3400μ σε μια κορφή με το όνομα CHEGET. Σιγά σιγά γνωριστήκαμε και μεταξύ μας, οπότε άρχισε να δένει η ομάδα.

10 Αυγούστου. Ανεβήκαμε με lift στα 3900 και από εκεί με τα πόδια στο καταφύγιο στα 4100μ, που δεν τίποτα άλλο από containers χωρισμένα σε δύο δωμάτια των 6 ατόμων. Μοιραστήκαμε ένα με 4 μέλη μιας Γερμανο-Αυστριακής αποστολής. Και κάναμε μια πρώτη ανάβαση στα 4400μ για εγκλιματισμό. Πρίν ακόμα φτάσουμε στα 4400, άρχισα να έχω τα γνωστά προβλήματα… Το στομάχι μου ήταν χάλια και έκανα εμετό ανά 100μ υψομετρική… Αναμνήσεις από την προσπάθεια στο MATERHORN πέρυσι και φόβος ότι το υψόμετρο δεν θα με αφήσει να κάνω κορφή πάλι. Ευτυχώς τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας είναι μια χαρά, με εξαίρεση τον Πέτρο, ο οποίος μπορεί να μην τον ενοχλεί το στομάχι του, έχει όμως τρομερό πονοκέφαλο. Στο καταφύγιο όλοι διασκεδάζουν εκτός από εμένα που απλά είμαι χάλια.

11 Αυγούστου. Άλλη μια πεζοπορία εγκλιματισμού για τους υπόλοιπους, ένας Γολγοθάς για εμένα και τον Πέτρο. Φτάσαμε στα βράχια PASTUKOF (4700μ). Δεν μπορώ να φάω σωστά και έχω χάσει δυνάμεις. Μόνη μου παρηγοριά ο Πέτρος, τουλάχιστον έχω κάποιον που καταλαβαίνει τι περνάω! Οι άλλοι είναι εκνευριστικά καλά…Ειδικά ο Λουκάς, που δεν σταματάει να τρώει.

12 Αυγούστου. Μέρα ανάπαυσης πρίν την κορυφή. Στη 1πμ θα ξεκινήσουμε την ανάβαση. Νιώθω γενικά αδύναμος αλλά το στομάχι μου είναι καλύτερα. Ξεκούραση και λίγο φαγητό γιατί φοβάμαι να φάω πολύ. Ο Πέτρος δεν είναι καλά και σκέφτεται να μην προσπαθήσει. Όλοι τον παροτρύνουμε να ξεκινήσει και όπου φτάσει.Γνωριστήκαμε και με την δευτερη οδηγό βουνού που θα κάνει κορυφή μαζί μας. Το όνομα της μου διαφεύγει. Τρώμε βραδινό στις 6 το απόγευμα και πέφτουμε για ύπνο. Θα ξυπνήσουμε στις 11.

13 Αυγούστου. Δεν έφαγα πρωινό, πιστεύω ότι μέχρι τα PASTUKOF θα είμαι μια χαρά Από εκεί και πάνω όμως θα δείξει. Ο Πέτρος θα ξεκινήσει μαζί μας. Όλοι είναι καλά. Ο Δημήτρης μας λαχτάρισε πάλι γιατί δεν έβρισκε τις γκέτες του αλλά τελευταία στιγμή τις βρήκε. Ο καιρός είναι φανταστικός και όλα δείχνουν να είναι με το μέρος μας. Ξεκινάμε ευδιάθετοι! Η νύχτα μου φαίνεται ζεστή. Περπατάμε μέσα στο σκοτάδι και το μόνο που ακούω είναι η αναπνοή μου και τα βήματά μας! Τι καταπληκτική ησυχία; Έχω απομονωθεί τελείως και η σκέψη μου πετάει σε απίστευτα άσχετα πράγματα. Είμαι μια χαρά και ξαφνικά… ο Λουκάς ρωτάει αν είμαστε όλοι καλά. Πρώτη η Κατερίνα ακούγεται από πίσω να λέει πραγματικά ενθουσιασμένη ότι είναι η καλύτερη ανάβαση που έχει κάνει ποτέ! Μετά άρχισαν και οι υπόλοιποι να λένε πόσο τέλεια όλα είναι … Μόνο που είχαν διακόψει την απόλυτη ησυχία και είχαν σπάσει την απομόνωσή μου. Ήταν αδύνατο να καταλάβω πώς μπορούσαν να φλυαρούν τόσο μέσα στην τόση ομορφιά… Οπότε τους είπα ευγενικά(;) να σταματήσουν (δεν άκουγα τις σκέψεις μου)! Ευτυχώς μετά από λίγα ειρωνικά σχόλια, σταμάτησαν…

Πιο πάνω, γύρω στα 5050μ, η Κατερίνα αισθάνθηκε τα χέρια της να παγώνουν. Η γυναικεία, μηνιαία κατάρα-ευλογία, είχε παρουσιαστεί λίγες μέρες πρίν και την είχε εξασθενήσει. Αποφάσισε ότι δεν θα συνέχιζε και επέστρεψε με συνοδεία στο καταφύγιο. Οι υπόλοιποι συνεχίσαμε. Άρχισα και εγώ να νιώθω κρύο στην άκρη της μύτης μου, αλλά δεν έδωσα σημασία.

Φτάσαμε στην τραβέρσα πριν το διάσελο. Η κούραση και το κρύο είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους. Πρώτος ο Πέτρος ξέσπασε. Άρχισε να φωνάζει να πάμε πιο γρήγορα για να τελειώσει η τραβέρσα. Ευτυχώς τον ηρέμησε ο Λουκάς.

Ήμασταν στο διάσελο όταν φάνηκε να ξημερώνει! Ο VLADIMIR προτείνε να κάνουμε στάση αλλά όλοι είπαμε να πάμε εκεί που φαινόταν να χτυπάει ο ήλιος. Λίγο πιο πάνω άρχισε πάλι η ανηφόρα και ήταν η σειρά του Δημήτρη να σπάσει και να αρχίσει να παραπονιέται για στάση. Το σημείο όμως ήταν ακατάλληλο και του θύμισα σε τόνο έντονο ότι εμείς είχαμε πει στον VLADIMIR να πάμε στον ήλιο!

Μετά από ώρα φτάσαμε στα βράχια κάτω από το πλατώ που οδηγεί στην κορυφή, όπου και κάναμε στάση. Αισθανόμουν καταπληκτικά. Είχα επιτέλους εγκλιματιστεί και όλα ήταν τέλεια! Ο Πέτρος είχε μείνει πίσω, αλλά είχε τον Λουκά να τον βοηθήσει. Ο Στέλιος ήταν κουρασμένος αλλά είχε την εμπειρία να συνεχίσει. Ο Μανώλης, κουρασμένος και αυτός αλλά άντεχε. Ο Χρήστος, απλά πετούσε και ο Δημήτρης μας είχε εκπλήξει όλους. Ο ήλιος είχε βγεί πια και το ηθικό είχε ανέβει.

Η τελική ευθεία πριν την κορυφή, μας φάνηκε ατελείωτη! Είχα μείνει πίσω με τον Μανώλη, ο οποίος είχε αρχίσει τις μαντινάδες για να ξεχάσει την κούρασή του.

13 Αυγούστου, 9:15 το πρωί, στην κορυφή του ELBRUS. Φυσάει, κάνει κρύο, είμαι κουρασμένος και αναρωτιέμαι τι στο διάολο κάνω εδώ πάνω; Αγκαλιές, φωτογραφίες, συγχαρητήρια σε όλους. Δεν πρέπει να μείναμε πάνω από 10 λεπτά στην κορυφή. Έπρεπε να φύγουμε γιατί ο καιρός θα χαλούσε το μεσημέρι.

Το κατέβασμα ήταν το δύσκολο. Ο Πέτρος είχε καταφέρει να κάνει κορυφή, αλλά δεν του είχαν μείνει δυνάμεις. Ο Λουκάς αναγκάστηκε να πάρει το σακίδιό του! Ο Στέλιος και ο Μανώλης κουρασμένοι κατέβαιναν αργά. Ο Χρήστος ακούραστος, ήταν μπροστά με τον VLADIMIR που πρόσεχε τον Πέτρο. Έτσι είχα μείνει εγώ να προσέχω (στο ψιλοεπικίνδυνο κομμάτι της τραβέρσας) τον Δημήτρη που ήταν άπειρος, κουρασμένος και παραπατούσε κάθε 5 βήματα. Πρέπει σε αυτό το σημείο να αναφέρω ότι ο Δημήτρης έχει μια «δύσκολη» ασθένεια που ονομάζεται Κυστική Ίνωση, η οποία επηρεάζει μεταξύ άλλων και το αναπνευστικό. Για αυτό και ανέφερα πιο πάνω ότι μας εξέπληξε όλους με το κουράγιο και την επιμονή του! Αξίζει λοιπόν τον θαυμασμό όλων μας! Έχει όμως και μια κακία συνήθεια... Μιλάει ασταμάτητα. Δεν έβαλε γλώσσα μέσα όσο καιρό ήμασταν εκεί! Αυτή λοιπόν ήταν η ευκαιρία μου να πάρω το αίμα μου πίσω για όλα τα άσχετα που άκουσα να λέει όσο ήμουν χάλια από το υψόμετρο! Δεν τον άφησα σε ησυχία μέχρι τα PASTUKOF. Κάθε φορά που παραπατούσε ή έπεφτε, άκουγε τα εξ’ αμάξης!!!! Άχρηστο τον ανέβαζα, φλώρο τον κατέβαζα. Μερικές φορές μπήκα στον πειρασμό να τον κλωτσήσω (θα το έκανα αν δεν φορούσα κραμπόν) αλλά συγκρατήθηκα.

Όταν φτάσαμε κάτω μας περίμενε η Κατερίνα. Πάλι αγκαλιές, συγχαρητήρια και φωτογραφίες…

Η ταλαιπωρία μου από τον δύσκολο εγκλιματισμό, την κούραση και το κρύο, με έκανα να πώ ότι δεν υπάρχει περίπτωση να ξανακάνω κάτι παρόμοιο. Σήμερα όμως, σχεδόν 2 εβδομάδες μετά, το μόνο που σκέφτομαι είναι το που θα πάω του χρόνου! Πόσο εύκολα ξεχνάμε τα άσχημα και κρατάμε μόνο τις ωραίες στιγμές…

Κων/νος Μαρματζάκος