Δύσκολο να πει κανείς γιατί βάζουμε δύσκολα project στους εαυτούς μας. Ίσως γιατί προσπαθούμε να αποδείξουμε ότι είμαστε καλοί (ματαιοδοξία). Ίσως γιατί θέλουμε να είμαστε οι πρώτοι που κάνουμε κάτι και να ξεχωρίζουμε (ματαιοδοξία). Ίσως και από βλακεία απλά για να ταλαιπωρούμαστε. Έτσι τόσα χρόνια προσπαθώ να ανεβαίνω σε ψηλά βουνά, να σκαρφαλώνω σε απομονωμένες ορθοπλαγιές και να τρέχω όλο πιο μακρινές αποστάσεις. Όταν όμως έρχονται τα δύσκολα αρχίζω και αναρωτιέμαι γιατί είμαι εδώ και γιατί το κάνω. Δε θα ήταν καλύτερα να έπινα κάπου μπύρες με τους φίλους μου?

Με τους φίλους μου όμως με έχουν δέσει τέτοιες προσπάθειες. Εκεί στα δύσκολα έρχεσαι πιο κοντά και μοιράζεσαι τους φόβους σου. Εκεί δε μπορείς να κρύψεις τίποτα από αυτά που νιώθεις. Εκεί δεν υπάρχουν οι ανέσεις του πολιτισμού μας που σε κάνουν υπεράνθρωπο. Εκεί μαθαίνεις ποιοι είναι οι φίλοι σου και πόσο τους εκτιμάς. Εκεί τα απλά καθημερινά πράγματα έχουν αξία.

Έτσι λοιπόν χωρίς να το καλοσκεφτούμε πήραμε την απόφαση να διασχίσουμε την Ελλάδα τρέχοντας το μονοπάτι Ε4 (δεν το κάναμε πεζοπορώντας γιατί θα χρειαζόμασταν πάνω από δύο μήνες). Πάλι καλά που κάναμε ένα τεστ πάνω στη διαδρομή για να πάρουμε μια γεύση του τι μας περίμενε. Τρέξαμε από το Καρπενήσι στην Καλοσκοπή σε δύο ημέρες αλλά την τρίτη ο καιρός χάλασε και δεν μας άφησε να πάμε μέχρι Ιτέα. Προλάβαμε όμως να διαπιστώσουμε πως το μονοπάτι είναι προβληματικό σε πολλά σημεία από κατολισθήσεις, έλλειψη σηματοδότησης, πεσμένα δέντρα κ.α.

Με το Δημήτρη Κεχαγιόγλου μας συνδέει μια φιλία 10 χρόνων. Και όπως είπε ο ίδιος βρήκαμε αυτόν τον τρόπο να τη γιορτάσουμε. Στις 21 Ιουνίου ξεκινήσαμε από το φυλάκιο της Νίκης, στα σύνορα με τα Σκόπια (έξω από τη Φλώρινα). Διαλέξαμε αυτή την εποχή που οι ημέρες ήταν μεγάλες γιατί σχεδιάσαμε να κάνουμε 60χλμ. την ημέρα και οι υψομετρική θα ήταν περίπου 2500μ. Ένα βανάκι θα μας ακολουθούσε με την τροφοδοσία μας αλλά και όλα τα απαραίτητα για τις διανυκτερεύσεις (αντίσκηνα, υπνόσακους κτλ).

Μιας και ασχολούμαι επαγγελματικά με το βουνό και τις εκδρομές είχα εγώ σχεδιάσει το ταξίδι. Είχαμε όλα τα απαραίτητα από χάρτες και gps αλλά το μονοπάτι συχνά είχε κλείσει από τη βλάστηση ή άλλες αιτίες. Ευτυχώς συναντούσαμε βοσκούς και ξυλοκόπους οι οποίοι μας έδινα πληροφορίες και έτσι φτάναμε στον προορισμό μας. Ήταν πραγματικά μια πολύ σύνθετη περιπέτεια. Απαιτούσε πολύ καλή φυσική κατάσταση για να καλύπτεις τόσα χιλιόμετρα αλλά και πολύ καλή γνώση προσανατολισμού.

Όσο κατεβαίναμε νοτιότερα τα πράγματα βελτιωνόντουσαν αλλά πλέον εμείς είχαμε προβλήματα τραυματισμών και κούρασης. Κάποιοι φίλοι φρόντισαν όμως να τρέχουν μαζί μας και η παρέα τους ήταν μεγάλη ψυχολογική στήριξη για εμάς. Φτάνοντας στον Παρνασσό συναντήσαμε για πρώτη φορά πολύ καλό μονοπάτι. Έτσι με φίλους από Τιθορέα και Αμφίκλεια τρέξαμε μέχρι την Ιτέα όπου συμπληρώσαμε τα 800χλμ. και έτσι έκλεισε η Ηπειρωτική Ελλάδα.

Η Πελοπόννησος ήταν μόνο 300χλμ. και πέρασε χωρίς να το καταλάβω. Πολλοί φίλοι έτρεξαν μαζί μας και τα μονοπάτια γενικά ήταν καλύτερα. Τα πόδια είχαν πια συνηθίσει την καθημερινή πίεση και έδειχναν να ξεπερνιούνται οι τραυματισμοί. Φυσικά ήμασταν εκτός προγράμματος καθώς μας καθυστέρησε η βόρεια Ελλάδα. Έτσι χάσαμε το πλοίο για Κρήτη και περιμέναμε το επόμενο μετά από δύο ημέρες.

Από το Γύθειο περάσαμε στο Καστέλι Κισσάμου όπου μας υποδέχθηκαν οι Κρητικοί. Αμέσως πήραμε μια γεύση από τη φιλοξενία τους. Αυτοί έκαναν τα πάντα για εμάς αλλά ήμασταν άτυχοι και πέσαμε πάνω σε καύσωνα. Τα σαραντάρια και τα δύσκολα πέτρινα μονοπάτια μας δυσκόλεψαν πολύ. Στο μυαλό ερχόταν η εγκατάλειψη (το σώμα ήθελε να εγκαταλείψει από καιρό) αλλά η Κατερίνα (Μαστοράκη) έλεγε: «Δε θα τα παρατήσετε εδώ και να μας μείνει η ρετσινιά». Μην έχοντας άλλη επιλογή συνεχίζαμε να «σερνόμαστε». Τις τελευταίες μέρες ήταν πια δύσκολο να τρέχουμε. Σα να μην έφτανε η ταλαιπωρία χτύπησε και μια γαστρεντερίτιδα το Δημήτρη. Έτσι οι τρεις τελευταίες ημέρες δεν ήταν γιορτή όπως τις φανταζόμασταν. Καλά που είχαμε συνοδεία από Κρητικούς ορειβάτες-δρομείς και καταφέραμε να φτάσουμε στην Κάτω Ζάκρο. Στο ανατολικότερο άκρο της Κρήτης!

Η προσπάθεια αυτή δεν ήταν ένας μαραθώνιος. Εκεί σε περιμένουν στον τερματισμό πλήθος κόσμου και σε χειροκροτούν. Είναι μια γιορτή και ανεξάρτητα από την επίδοση του καθενός όλοι περνούν καλά. Εδώ θα έλεγα πως ήταν σαν μια αναρρίχηση σε κάποιο ψηλό βουνό. Συναντάς λίγο κόσμο, στα δύσκολα είσαι μόνο με το σχοινοσύντροφό σου και η ταλαιπωρία δεν διαρκεί λίγες ώρες (κάναμε 35 μέρες από τις οποίες τις 29 τρέχαμε). Όταν ξεκουραστώ ίσως πω ότι άξιζε τον κόπο. Προς το παρόν προσπαθώ να ξεχάσω τις δυσκολίες και την κούραση. Στο μυαλό μου φέρνω τα ρυάκια που ξεδίψασα! Τις κορφές που ανέβηκα! Τα δάση που στη σκιά τους δροσίστηκα! Τα άγρια βουνά της Κρήτης! Τα άγρια ζώα που συνάντησα! Και φυσικά τους νέους φίλους που έκανα!

Ο φίλος Σταύρος μου είπε από το skype «Στα 20 δοκιμάζεις πράγματα αλλά μετά τα 30 δεν υπάρχουν περιθώρια για δοκιμές. Πρέπει να τελειώνεις ότι αρχίζεις». Με τη βοήθεια πολλών φίλων, γνωστών και άγνωστων που εκτίμησαν τη προσπάθειά μας καταφέραμε να φτάσουμε στο τέρμα. Δεν ήμασταν ούτε οι πρώτοι αλλά ούτε και οι τελευταίοι που έκαναν κάτι δύσκολο. Αλλά ελπίζω ότι θα έχουμε εμπνεύσει κάποιους να κάνουν ακόμα πιο δύσκολα εγχειρήματα μέσα από τα οποία θα ξεπεράσουν τα όριά τους.

Κλείνοντας να θυμίσω πως αυτή η προσπάθεια είχε σαν στόχο τη συγκέντρωση χρημάτων για δύο οργανώσεις φιλοζωικές. Σε προηγούμενο άρθρο θα βρείτε λεπτομέρειες. Ακόμα και τώρα συγκεντρώνουμε χρήματα οπότε αν κάποιος επιθυμεί να προσφέρει ακόμα και 1ευρώ μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μου στο 6932271106.

Λ.Π.