Με σκι στο Βελούχι

Ο καιρός την Κυριακή προβλεπόταν σχετικά καλός αλλά με ομίχλες. Τα χιόνια που είχαν πέσει τις προηγούμενες ημέρες ήταν αρκετά. Άρα η επιλογή ήταν απλή. Βουνό που ξέρουμε καλά και ανάβαση στην κορυφή με ορειβατικά σκι. Στα site όλοι έλεγαν προσοχή στις χιονοστιβάδες.

Διαλέξαμε το Βελούχι, που ήταν απλό και εύκολο βουνό. Ξεκινήσαμε από το χιονοδρομικό, η παρέα των πέντε, για την κορυφή. Ο Γιάννης, ο Κώστας, η Δάφνη, ο Λουκάς κι εγώ (Τάσος). Χαμηλά η ομίχλη ήταν αραιή και η ομάδα προχωρούσε γρήγορα. Το χιόνι δεν ήταν πολύ αλλά αρκετό για να απολαύσουμε σκι. Σύντομα διαπιστώσαμε ότι το gps χάλασε. Αποφασίζουμε να συνεχίσουμε αφού έτσι και αλλιώς το βουνό μας είναι οικείο.

Περίπου στα 2250μ. ανεμοσούρια έχουν εναποθέσει αρκετό χιόνι και ο Γιάννης δυσκολεύεται να συνεχίσει καθώς η μία «φώκια» του δεν κολά πια στο πέδιλο. Αποφασίζει να επιστρέψει ενώ οι 4 συνεχίζουμε. Η ομίχλη είναι πια πυκνή αλλά γνωρίζουμε καλά τη διαδρομή. Σύντομα είμαστε στην κορυφή Σειντάνι 2314μ.

Η ομίχλη είχε πια γίνει πολύ πυκνή και αποφασίζουμε να μην κατηφορίσουμε τις βόρειες πλαγιές, που πάντα κρατάν αρκετό χιόνι και προσφέρουν απολαυστικές καταβάσεις. Ξεκινάμε ακολουθώντας τα ίχνη της ανάβασης. Ο Κώστας φωτογραφίζει τα μαλλιά της Δάφνης που έχουν παγώσει όπως και τα φρύδια της.

Σύντομα διαπιστώνουμε ότι βρισκόμαστε σε κάποια πλαγιά με μεγάλες ποσότητες χιονιού, πούδρας. Σίγουρα στην ανάβαση δεν περάσαμε από εδώ. Τόσο χιόνι δεν είδαμε πουθενά σήμερα. Τέλεια, πάλι χαθήκαμε! Ψάχνουμε αλλά άκρη δε βρίσκουμε. Οπότε ανεβαίνουμε ξανά προς τα πάνω ακολουθώντας τα ίχνη της προηγούμενης κατάβασης. Σύντομα βρίσκουμε το σημείο που έγινε το λάθος και ακολουθούμε τη σωστή κατεύθυνση.

Σε κάποια ανοίγματα του καιρού βλέπουμε πάνω από τα σύννεφα τα Άγραφα. Η θέα εντυπωσιακή αλλά μόνο για λίγα λεπτά. Κατηφορίζουμε και η ομίχλη δεν μας αφήνει να απολαύσουμε την κατάβαση. Κάνουμε κάτι σαν σκι μιας και δεν είναι πια δυνατόν να καταλάβεις που είναι το πάνω και που το κάτω. Από τούμπες άλλο τίποτα! Τελικά φτάνουμε στο χιονοδρομικό…κόσμος….μουσική….φασαρία. Μάλλον αυτός δεν είναι ο χώρος μας…καλύτερα στην κορυφή με την ομίχλη, το κρύο και το απόλυτο λευκό!

ΥΓ. Όταν χαθήκαμε βρεθήκαμε σε μια πλαγιά με τέλειο χιόνι. Ο άνεμος είχε παρασύρει το χιόνι από τις πλαγιές του χιονοδρομικού και το είχε εναποθέσει εκεί. Σίγουρα όλοι ψηνόμασταν για μια κατάβαση αλλά κανείς δεν το είπε….α, ρε και να λειτουργούσε το gps…..

Ποδηλατίδης Τάσος