Η ονειρεμένη ορθοπλαγιά και οι ανοιχτοί λογαριασμοί

Ακόμα και τότε που δε σκαρφάλωνα γνώριζα καλά την ορθοπλαγιά της Συκιάς. Με είχε εντυπωσιάσει από την πρώτη φορά που την είδα. Έτσι όταν ερχόταν κάποιος φίλος να με επισκεφθεί στη Λαμία φρόντιζα η βόλτα μας στα γύρο βουνά να περιλαμβάνει και επίσκεψη στο χωριό, στη βάση της. Και κάθε φορά που την κοίταζα από το δρόμο με εντυπωσίαζε πιο πολύ. Ήταν άλλωστε και η ψηλότερη στην Ελλάδα.

Αργότερα άρχισα να σκαρφαλώνω και τότε την είδα με άλλο μάτι. Την έβλεπα και τρόμαζα. Έμοιαζε ατελείωτη με τα 1100 μέτρα της…αλλά και χαώδης. Που να μπεις εκεί μέσα? Άσε που από κάποιο παλιό έμπειρο αναρριχητή άκουσα να λέει: «Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που ξεκίνησα το σκαρφάλωμα για να είμαι έτοιμος να μπω στη Συκιά». Οπότε έμοιαζε άπιαστο όνειρο!

Μετά ήρθε ένα άρθρο στις «Κορφές» με την πλήρη ιστορία της ορθοπλαγιάς. Ο Μιχαηλίδης με τις πρώτες προσπάθειες…….οι πρώτες χειμερινές επαναλήψεις.……τα πρώτα σόλο αλλά και τα πρώτα μπιβουάκ. Πόσες φορές και αν το έχω διαβάσει αυτό το άρθρο! Τότε έγινε κρυφός πόθος και περίμενα μόνο την αφορμή.

Για να πω την αλήθεια ακόμα δε πίστευα ότι ήμουν έτοιμος. Αλλά ο Δημήτρης παρότι πιο μικρός πάντα θα είναι μπροστάρης. Προσπάθησε να μας ψήσει αλλά οι συγκυρίες δεν τον άφησαν. Τα πράγματα άλλαξαν, αυτός έφυγε στο εξωτερικό, πέρασαν 1-2 χρόνια. Προστέθηκε και ένα νέο μέλος στην παρέα, ο Κωστής. Και να που τελικά ήρθε ο καιρός.

Ο Δημήτρης ήταν Ελλάδα για καλοκαιρινές διακοπές. Άφησε λοιπόν για ένα ΣΚ τις παραλίες της Καλαμάτας και ανέβηκε Λαμία. Τελευταία ευκαιρία πριν φύγει πάλι για τα βόρεια. Σάββατο ξημερώματα (30/08/2008) οδηγούμε προς Συκιά. Πιάνουμε το μονοπάτι εγώ ο Δημήτρης και ο Κωστής, όλο κέφι. Μπερδευόμαστε λίγο στο τέλος αλλά με το απαραίτητο boulder φτάνουμε στη βάση. Έχουμε αποφασίσει να κάνουμε τη «Χλόη» 6+ 200μ. Σαν πρώτη φορά μας είναι αρκετό να φτάσουμε μέχρι το διάζωμα. Τα άλλα 900μ. θα τα χρωστάμε. Πιάνει ο Δημήτρης την πρώτη σχοινιά και παίρνω δεύτερη και τρίτη. Όλα καλά και είμαστε στο ρελέ.

Ο καιρός όμως έχει άλλη άποψη. Είμαστε σίγουροι πως αποκλείεται να βρέξει. Δε θέλουμε να πιστέψουμε ότι θα παίξει υποχώρηση. Έτσι φοράμε αδιάβροχα και περιμένουμε πως θα είναι μόνο ψιχάλες. Ακόμα γελάμε προσπαθώντας να εξορκίσουμε τη βροχή. Αφού φάγαμε μπόλικη αποφασίζουμε να κατέβουμε. Είδη όμως η ορθοπλαγιά μοιάζει με φαράγγι. Τα ραπέλ θυμίζουν canyoning. Αναθεματίζω που ακόμα φοράω εκείνο το τρύπιο αδιάβροχο που έχω αγοράσει πριν 12 χρόνια..

Τελικά πατάμε έδαφος και ξαφνικά βγαίνει ο ήλιος. Δε μπορεί κάποιος μας κάνει πλάκα! Λες να ξαναδοκιμάσουμε προς τα πάνω. Όσο στεγνώνουμε τα ρούχα ο ουρανός μαυρίζει ξανά. Σχεδόν τρέχοντας κατηφορίζουμε και φτάνοντας στο χωριό μας πιάνουν οι ψιχάλες.

Ήταν τόσο όμορφη η πρώτη φορά ακόμα και αν έλιξε άδοξα. Σίγουρα θα τη θυμάμαι……

Πέρασε ένας χρόνος και δε καταφέραμε με τον Κώστα να πεταχτούμε ξανά για να τελειώσουμε τον ανοιχτό λογαριασμό με τη «Χλόη». Ίσως να μη θέλαμε να την κάνουμε και χωρίς το Μήτσο. Τελικά φέτος το καλοκαίρι (δεύτερος χρόνος) πάλι δε θα τα καταφέρναμε καθώς είχαμε και τον Καύκασο. Μάλιστα είχαμε σχεδιάσει μετά το Elbrus να μέναμε οι δυο μας άλλη μια εβδομάδα για κάτι πιο τεχνικό.

Εδώ θέλω να κάνω μια παρένθεση για να αναφερθώ σε αυτή την έξτρα βδομάδα που δε την ανέφερε ο Κώστας στο άρθρο του. Είχαμε όλα τα όπλα μαζί μας και μεγάλα σχέδια μιας και είδη ήμασταν εγκλιματισμένοι. Λέγαμε για Ushba αλλά (ευτυχώς μάλλον) οι Ρώσοι φρόντισαν να κηρύξουν την περιοχή των συνόρων ουδέτερη ζώνη και χρειαζόταν ειδική άδεια για να σκαρφαλώσεις εκεί. Τελικά μας πρότειναν κάποιες τεσσάρες λίγο τεχνικές κοντά στο Elbrus. Μην έχοντας ακριβείς πληροφορίες πήραμε μαζί μας τα πάντα από υλικά. Η πρόσβαση με τσάκισε. Δεν είχα ξανακουβαλήσει τόσο φορτίο. Τελικά στήσαμε το αντίσκηνο σε ένα λιβάδι με αγελάδες στα 2300μ. και ήμασταν έτοιμοι για πολύ σκαρφάλωμα.

Η εβδομάδα που τόσο καιρό περιμέναμε ήρθε. Βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, αγελάδες που έγλυφαν το αντίσκηνο, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, αγελάδες που έγλυφαν το αντίσκηνο, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή, βροχή και έτσι πήραμε το αεροπλάνο της επιστροφής.

Γυρίσαμε αλλά νιώθαμε απογοήτευση που δε σκαρφαλώσαμε. Και να που πάλι ο Μήτσος έδωσε τη λύση: «Αν φύγω για Σλοβακία χωρίς να έχω σκαρφαλώσει κάτι αυτό το καλοκαίρι θα τρελαθώ!». Πριν ξεκουραστούμε από το ταξίδι να ‘μαστε πάλι σε βουνό. Έχουμε και ένα ανοιχτό λογαριασμό άλλωστε. «Χλόη» λοιπόν για να την τελειώσουμε. Αλλάζουν οι ρόλοι και παίρνω την πρώτη σχοινιά. Ο Κώστας πια δεν είναι αρχάριος οπότε παίρνει τη δεύτερη και την τρίτη. Τις ξεπετάει γρήγορα σε αντίθεση με εμένα που σέρνομαι. Φτάνουμε μέχρι το ρελέ που είχαμε φτάσει πριν 2 χρόνια. Η επόμενη είναι 7+ ή 7-Α1. Ήρθε η σειρά του Μήτσου. Να σου όμως και ο ήλιος που ξεπροβάλει και τα κάνει πιο δύσκολα καθώς είναι τέλη Αυγούστου. Παλεύει για την ελεύθερη επανάληψη αλλά η ζέστη κάνει τα πιασήματα τα γλιστρούν. Με όμορφες κινήσεις και λίγο τεχνητά φτάνει στο επόμενο ρελέ. Ανεβαίνουμε κι εμείς αλλά εγώ εξακολουθώ να σέρνομαι οπότε ψάχνω δικαιολογία να μην πάω την επόμενη.

Πάλι έχωσα τον Μήτσο να την πάει και θα κεράσω τις μπύρες. Η ζέστη είναι πια ανυπόφορη αλλά βγαίνουμε και στο επόμενο ρελέ. Μένει μια τελευταία σχοινιά και μιας και είναι εύκολη λέω να την πάω. Ξεκινάω αλλά δε βρίσκω που πάει. Οι άλλοι έχουν λιώσει από τη ζέστη και βλέποντας να αργώ μου προτείνουν να την κοπανήσουμε αφού τα δύσκολα τα έχουμε περάσει. Έτσι και αλλιώς είναι προτιμότερα τα ραπέλ από το περπάτημα.